Spelen in de speeltoren.

Niels Berkers

Sinds 2009 sleept de NPV een instrument mee naar Edam om daar mee te doen aan de jaarlijkse pianowandeling. We hebben een groot aantal keer met de voorzetter van Frans Mattaar in diverse kerkjes gestaan. Al dan niet in combinatie met het Salonorkest 'Rien ne va Plus' van onze eigen Enno van der Schans.

Dit jaar (2017) hebben we (Marcel en ik) het weer helemaal anders gedaan. Vorig jaar hadden we de uitdaging om de Feurich Welte-mignon van Marcel Veel naar binnen te duwen bij het kerkje 'De Vermaning'. Dit paste zeg maar net niet/wel, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Meer daar over vorig jaar.
Terug naar nu: De Welte was toch wat fors dus die namen we niet meer mee. We besloten een perfect gerestaureerde Duitse Steck pianola mee te nemen. We hadden ook de eisen gesteld (ja, dat durven wij gewoon) dat we geen trappetjes meer wilden en ook niet meer samen met het salonorkest wilden spelen.

Dat laatste behoeft wellicht wat uitleg. Bent u maar niet bang, we hebben geen ruzie gemaakt met Enno. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan en wel om de volgende reden. Door met het salonorkest samen op één locatie te staan moesten we vaak wisselen. Als pianola-ambassadeur kom ik dan op voor de belangen van de pianola en vind ik dat we meer tijd moeten hebben om de pianola de demonstreren. Enno wilde eigenlijk ook wel meer tijd om met zijn orkest te spelen. Daarop is in overleg met de organisatie van de pianowandeling besloten dat de NPV zijn eigen stek kreeg. We zijn vroeg op pad gegaan om de Steck op zijn nieuwe stek te zetten.

De speeltoren van Edam was ons toegewezen. In het vorige bulletin heb ik al meer over de toren verteld. De speeltoren is het enige onderdeel van de kerk dat nog overeind staat. Er heeft zeker al eerder iemand pianola gespeeld... Ruim op tijd waren we op onze locatie en door het 'gebrek' aan trapjes stond de pianola erg snel op zijn plek. We hadden zelfs nog wat extra tijd over voordat we verwacht werden bij het welkomstwoord door de organisatie. Wat doe je dan als echt NPV lid? Alle afspraken aan je laars lappen en gewoon beginnen met spelen. Al voor de pianowandeling officieel begonnen was stonden de drommen toeristen en dagjesmensen al vol bewondering om ons heen. Velen wisten niet van de pianowandeling af maar besloten wel ook eens op de andere locaties te gaan luisteren. Uiteindelijk zijn we toch maar naar de opening gegaan en toen we daar van terugkwamen konden we niet gelijk aan de slag. Er werd namelijk gespeeld op het carillon dat in de speeltoren is opgehangen. Netjes op onze beurt wachtend zijn we buiten in het zonnetje gaan zitten.

Wat een stralende dag, dat hebben we ook wel eens anders meegemaakt. Toen het concert op de klokjes was afgelopen kon ik aan de slag met de dozen rollen die ik had ingepakt. Eenmaal binnengekomen moest ik eerst even kennis maken met de gastheer. Gastvrouw Helen die we 's morgens ontmoet hadden stelde ons voor aan haar man André Kuipers, onze astronaut des vaderlands. Gelukkig konden onze gastheer en gastvrouw de muziek waarderen. Zij hebben namelijk het kantoor boven de ruimte waar wij speelden. De opmerking 'Wat kost die pianola' sprak boekdelen. Zowel de techniek als de muziek boeide een erg groot publiek. Iedereen was onder de indruk. Veel mensen hebben zelf ook een rolletje getrapt, van jong tot oud, groot en klein en van kaaskoopvrouw tot astronaut, allemaal speelden ze de sterren van de hemel. Kortom, het liep weer op rolletjes.